Xosé Ferreiro, nado en Noia en 1738 e falecido en Hermisende (Zamora) en 1830, foi un escultor galego. Está considerado unha figura prestixiosa da arte escultórica do neoclasicismo galego do século XIX. Foi autor de innumerables imaxes relixiosas, moitas delas presentes en igrexas compostelás.

Orfo de pai aos oito anos, trasladouse de Noia coa súa nai a Santiago de Compostela. Alí acabou ingresando no obradoiro de Gambino. Nun primeiro momento, acusou o estilo e a influencia do seu mestre.

En 1758 contraeu matrimonio con Fermina, filla de Gambino, da que tivo dúas fillas. Xunto co seu xa sogro contrata o retablo maior do mosteiro de Sobrado e o retablo maior de San Mamede de Carnota, así como o frontón escultórico da fachada do Pazo de Raxoi.

A partir deses primeiros encargos, chovéronlle os contratos de diversos mosteiros galegos (San Martiño Pinario, San Domingos de Bonaval, San Francisco do Val de Deus, Samos...). O seu estilo, dun acusado influxo italiano, foi cada vez máis imitado. Xa no xigantesco monumento do Xoves Santo para San Martiño Pinario, apréciase a influencia de obras clásicas como o Lacoonte ou o Apolo de Belvedere que combina co engado das imaxes infantís.Empezou a imitar en madeira a labra do mármore pintando as esculturas de branco e con roupaxes de pregas achafranadas. No tímpano do concello de Santiago de Compostela a pintura en branco do granito galaico ilumina de claro cromatismo a impoñente fachada. Os seus crucifixos, aínda transmitindo o fondo peso da dor, evocan un equilibrio sereno ateigado de conforto. Nas estatuas femininas inspirábase na súa muller, como no caso dunha das súas obras mestras a Santa Escolástica tamén de San Martiño Pinario, onde a figura feminina, entre o suave desplome e o delicado sostén do fermoso Anxo que as súas costas a recolle, acaba por dar unha sensación aérea de ingravidez e beatitude.

Dende o influxo rococó do seu mestre, foi alongando o canon cara un neoclasicismo de factura moi persoal. A maxestuosidade dos santos fundadores galegos San Rosendo de Celanova e San Pedro de Mezonzo evocan efixies vaticanas. Nel influíu Manuel Álvarez que sería director da Academia. Otero Túñez definiuno como un escultor de roupaxe neoclásica pero alma barroca.

En 1803, esculpe a Minerva para a Universidade de Santiago de Compostela,de 3 metros de alto, hoxe na Facultade de Química, máximo expoñente da escultura neoclásica civil.

En 1804, estivo ás portas da morte debido a unha grave enfermidade, detendo a súa actividade ata 1810. En 1811 estivo traballando en (Hermisende e en 1812 en Padrenda.

Dun xeito enigmático, tras a morte da súa muller, dunha súa filla e dunha neta, acorda establecerse en soidade novamente en Hermisende, onde asina un curioso contrato co párroco do lugar no que se comprometía a traballar a cambio unicamente de xantar e cristiá sepultura.